بعد از انقلاب اسلامی

مجله‌هاى مهم موسيقى به دليل وقوع انقلاب به تعطيلى کشانده شدند. تا سال ۱۳۶۰ کسى جرأت پرداختن به موسيقى را نداشت. هجوم برخى ناصر افراطى به مراکز موسيقى و آرشيوهاى وزارت فرهنگ و هنر و هنرستان‌ها و کانون پرورش فکرى کودکان و نوجوانان و تخريب آثار فرهنگى و کتاب سوزان و نوار سوزان و شکستن صفحه‌ها، موجب شد بسيارى از آثار ارزشمند از بين برود و به حريم خصوصى موسيقى‌دان‌ها و تعيين و يقين و تعدى صورت گيرد و آنها را دچار يأس و اندوه سازد.

اين روند ۸ تا ۱۰ سال طول کشيد. پس از حرکت‌هاى مفيدى که نهايتاً به صدور فتواى تاريخى امام در باب موسيقى در زمستان ۶۷ انجاميد و حساب موسيقى‌دانان از مطرب‌ها جدا شد.

بهرحال در اوايل انقلاب تنها چند حرکت کوچک و پراکنده صورت گرفت و جز اين در زمينهٔ مطبوعات موسيقى حرکت مستمر و جدى صورت نگرفت. پس از صدور فتواى تاريخى امام در زمستان ۱۳۶۷ ش، اولين نشريه رسمى موسيقى در سال‌هاى بعد از انقلاب توسط مرکز سرود و آهنگ‌هاى انقلابى در پاييز ۶۷ منتشر شد و پيش از آن در جشنوارهٔ فجر سال ۶۶ سه شماره آگاهى‌نامهٔ موسيقى توسط اين ارگان چاپ شده بود.

فصل‌نامهٔ آهنگ در پاييز ۶۷ منتشر شد و سردبيرى آن را 'عباس معروفي' و 'عبدالحّى شماسّي' عهده داشتد که هر دو نويسنده بودند و رشتهٔ تخصصى آنها ربطى به موسيقى نداشت. اين مجله از سال ۱۳۷۱ ديگر منتشر نشد.

در سال ۶۸ چهار شماره بولتن جشنواره فجر تهيه و چاپ شد. در جشنواره‌هاى فجر سال ۱۳۷۱ و ۱۳۷۲ نيز بولتن‌هايى چاپ شد که پخش عام نداشت. در سال ۱۳۷۳ روزنامه همشهرى چندين شماره با را بطور مفصل به موسيقى اختصاص داد و يادگارى ارزشمند در تاريخ معاصر موسيقى بجا نهاد.

دز همين سال پنج يا شش بولتن با عنوان آواز به مناسبت گردهمايى سراسرى آيينه و آواز در تالار انديشه، انتشار يافت که پخش عام نداشت.

در سال‌هاى بعد در نبود نشريه موسيقي، نشرياتى چون 'آدينه' ، 'دنياى سخن' ، 'فصلنامه هنر' ، 'کيهان فرهنگي' ، 'اطلاعات' ، 'اطلاعات هفتگي' ، 'تکاپو' ، 'کلک' ، 'سوره' ، 'همشهري' ، 'ايران' ، و از همه مهم‌تر 'ادستان' ، هر يک سهمى در اشاعهٔ موسيقى بطور مکتوب را برعهده داشتند.

انتشارات مؤسسه فرهنگى و هنرى 'ماهور' از اين دوران تا بحال سعى داشته، جاى خالى يک نشريه موسيقى را پرکند.

'حسين دهلوي' ، 'حسين عليزاده' ، 'خسرو جعفرزاده' ، 'محمد افتخاري' ، 'على تجويدي' ، 'ساسان سپنتا' و 'على محمد رشيدي' در 'کتاب ماهور' مقاله داشته‌اند. 'کتاب ماهور' از سال ۱۳۷۳ ديگر نشر نيافت و از سال ۱۳۷۸، فصلنامهٔ موسيقى ماهور جاى آن را گرفت. اين نشريه در بهترين حد ممکن، با مخاطبان در سطح بالايى ارتباط برقرار کرده است و از نظر کيفيت مطالب و محتوا و آراستگى صفحات، در حد مطلوبى قرار دارد.

در سال‌هاى ۱۳۷۰ و ۱۳۷۱ نشريهٔ موسيقيايى آوا، توسط 'محمدرضا شجريان' ، خوانندهٔ نامى معاصر، با نظارت 'م.ج سعيدي' در آلمان چاپ مى‌شد.

اولين شمارهٔ 'نامه شيدا' در سال ۱۳۶۷ در آمريکا منتشر شد. انتشار اولين مجله موسيقى ايرانى در خارج از کشور، کار 'محمدرضا لطفي' بود. شماره‌هاى بعدى 'نامه شيدا' در فاصلهٔ بهار ۱۳۶۸ تا تابستان ۱۳۶۹ منتشر شد و ديگر ادامه نيافت. لطفى ادامهٔ کار خويش را با انتشار کتاب سال 'شيدا' از سر گرفت. اين کتاب چند بار تجديد چاپ شد و جلد سوم آن در سال ۱۳۷۸ بچاپ رسيد.

در سال ۱۳۷۶، نخستين شمارهٔ فصلنامهٔ 'مقام' ، نشريهٔ موسيقيايى متعلق به جوزه هنى سازمان تبليغات اسلامى انتشار يافت.

آخرين نشريهٔ موسيقى به صاحب امتيازى و سردبيرى 'مهدى ستايشگر' بنام 'هنر موسيقي' در سال ۷۷ چاپ و منتشر شد. اين نشريه مخاطبان عام‌تر و بيشترى را مدنظر داشته است. مباحث آن بيشتر به موسيقى ايرانى اختصاص دارد و به موسيقى جهانى نيز نظر دارد. در هر شماره نت يکى از قطعات معروف موسيقى ايرانى چاپ شده است.