چو نامه بر کید هندی رسید

چو نامه بر کید هندی رسید		فرستاده‌ی پادشا را بدید
فراوانش بستود و بنواختش		به نیکی بر خویش بنشاختش
بدو گفت شادم ز فرمان اوی		زمانی نگردم ز پیمان اوی
ولیکن برین گونه ناساخته		بیایم دمان گردن افراخته
نباشد پسند جهان‌آفرین		نه نزدیک آن پادشاه زمین
هم‌انگه بفرمود تا شد دبیر		قلم خواست هندی و چینی حریر
مران نامه را زود پاسخ نوشت		بیاراست بر سان باغ بهشت
نخست آفرین کرد بر کردگار		خداوند پیروز و به روزگار
خداوند بخشنده و دادگر		خداوند مردی و هوش و هنر
دگر گفت کز نامور پادشا		نپیچد سر مردم پارسا
نشاید که داریم چیزی دریغ		ز دارنده‌ی لشکر و تاج و تیغ
مرا چار چیزست کاندر جهان		کسی را نبود آشکار و نهان
نباشد کسی را پس از من به نیز		بدین گونه اندر جهان چار چیز
فرستم چو فرمان دهد پیش اوی		ازان تازه گردد دل و کیش اوی
ازان پس چو فرمایدم شهریار		بیایم پرستش کنم بنده‌وار