حکایت دیوانه‌ای که از سرما به ویرانه‌ای پناه برد و ...

گفت آن دیوانه‌ی تن برهنه		در میاه راه می‌شد گرسنه
بود بارانی و سرمایی شگرف		تر شد آن سرگشته از باران و برف
نه نهفتی بودش و نه خانه‌ای		عاقبت می‌رفت تا ویرانه‌ای
چون نهاد از راه در ویرانه گام		بر سرش آمد همی خشتی ز بام
سر شکستش خون روان شد همچو جوی		مرد سوی آسمان برکرد روی
گفت تا کی کوس سلطانی زدن		زین نکوتر خشت نتوانی زدن