طراوت رخت آب سمن تمام ببرد

طراوت رخت آب سمن تمام ببرد		رخت ز گل نم و از آفتاب نام ببرد
غلام کیستی، ای خواجه‌ی پری‌رویان؟		که دیدن تو دل از خواجه و غلام ببرد
همی گذشتی و برمن لبت سلامی کرد		سلامت من مسکین بدان سلام ببرد
به هیچ چوب سرمن فرو نیامده بود		غم تو آمد و از دست من زمام ببرد
چو آفتاب ترا از کنار بام بدید		پگاه تر علم خویش را ز بام ببرد
نسیم صبح ز زلف تو نافه‌ای بگشود		به نام تحفه فرو بست و تا به شام ببرد
ز رشک روی تو گل سرخ گشت و کرد عرق		چو رنگ روی ترا باد صبح نام ببرد
امام شهر چو محراب ابروی تو بدید		سجودکرد، که هوش از سر امام ببرد
حکایت من و زلف تو کی تمام شود؟		که هر چه داشتم از دین و دل تمام ببرد
به عام و خاص بگفت اوحدی حدیث رخت		به صورتی که دل خاص و عقل عام ببرد