آیا بیکاری اوقات فراغت به‌شمار می‌آید؟

براى بيشتر مردم بيکارى اوقات فراغت به‌شمار مى‌آيد. اوقات فراغت مطابق برداشت‌هاى صنعتي، از نظر سنتى هنوز هم وابسته به زمان آسودگى از کار به‌شمار مى‌آيد. به همين دليل براساس برداشت‌هاى زير بيکارى غير از اوقات فراغت است:

- از نظر مفهوم، فرصت آزاد هم‌رديف با مدت زمان آسودگى از کار نيست، زيرا کسى آن را به‌دست نياوره است.

- بسيارى از فعاليت‌هاى اوقات فراغت مکمل هستند نه بيکاري.

- بيشتر فعاليت‌هاى مربوط به اوقات فراغت، با مصرفى سروکار دارد که بهايش از طريق کار پرداخت شده است.

بررسى‌هائى که در مورد افراد بيکار انجام گرفته، نشان داده است که براى بيشتر مردم داشتن وقت اضافى فراوان به افزايش ميزان فراغت منجر نمى‌شود، بلکه باعث کاهش زمانى و تقليل لذت اوقات مى‌گردد. على‌رغم امکانات تفريحى آزاد و دسترسى به کتابخانه، به‌نظر مى‌رسد که اين وقت اضافى بيشتر در رختخواب طى مى‌شود يا صرف تماشاى تلويزيون مى‌گردد. گروه انگشت‌شمارى که معمولاً افراد داراى تحصيلات بالاترى هستند، عمداً بيکارى را على‌رغم درآمد پائين به‌علت فرصتى که براى گزينش آزادانهٔ شيوه زندگى فراهم مى‌نمايد برگزيده‌اند. با اين همه دولت، اين ديدگاه که بيکارى ممکن است نوعى فراغت حساب شود را نمى‌پذيرد و فعالانه کسانى را که مى‌کوشند بديلى براى اخلاق کارى به‌وجود آورند، از اين کار دلسرد مى‌سازد. نمونهٔ جديد آن مقررات تازه‌اى است که استخدام کسانى که مدارس را ترک کرده‌اند در طرح‌هاى آموزش جوانان، يا استفاده از منافع صندوق بيکارى را منع کرده است. نکتهٔ طنزآميز اينجا است که ممکن است در افراد بيکار اخلاقيات کار خواه به شکل نمادين و خواه به‌صورت واقعى نسبت به افراد شاغل نيرومندتر باشد.

پل‌ويليس (Paul Willis) در والورهامپتون (Wolverhampton) بر روى مسألهٔ بيکارى پژوهش‌هائى انجام داده است. او استدلال مى‌کند که جوانان بيکار در نوعى وضعيت هيجان بلاتکليفي، که در حالت انتقالى گسسته بين ترک مدرسه و شروع به‌ کار شکل گرفته قرار دارند. عدم دستيابى به‌ کار و دريافت مناسب، درها را به روى دوران بزرگسالى و به‌خصوص استفاده از اوقات فراغت مى‌بندد. جوانان سياه‌پوست بيش از ديگران و براى دوره‌هاى طولانى‌تر بيکارى را تجربه مى‌کنند، حال آنکه زنان جوان به‌علت کمبود درآمد مرد خانواده بيشتر به‌سوى انجام کارهاى خانه‌دارى و مسئوليت‌هاى خانوادگى سوق داده مى‌شوند. بين پاسخ جوانان به بيکاري، آموزش دولتى و کار تفاوت‌هائى وجود دارد. بررسى‌هاى رابرتز (Roberts) در شهرهاى ليورپول / لندن با يافته‌هاى بررسى والورهامپتون تفاوت‌هاى زيادى نشان مى‌دهد. رابراتز بر آن است که افراد جوان در پاسخ والورهامپتون تفاوت‌هاى زيادى نشان مى‌دهد. رابرتز بر آن است که افراد جوان در پاسخ به تغيير وضعيت‌ها و موقعيت‌ها انگاره‌هاى کار و اوقات فراغت متفاوتى ايجاد مى‌کنند. بررسى پرايس (Pryce) در مورد آفريقائى - کارائيبيائى‌ها در بريستول (۱۹۷۹) توصيف زنده‌اى در مورد اينکه چگونه جوانان سياه‌پوست با وضعيت جزء طبقهٔ کارگر بودن، خود را در بازار کار محلى با وضع موجود سازش مى‌دهند، مى‌باشد. در اين بازارها به‌طور عمده کار پَست وجود دارد. پرايس پاسخ‌هاى مشخصى که اغلب آنها غيرقانونى است را نسبت به نژادپرستى سازماندهى در بازارهاى کار محلى پيگيرى کرده است. او همچنين توصيف مهمى دربارهٔ اينکه چگونه اجتماعى آفريقائى - کارائيبيائى زندگى خويش را حول اوقات فراغت بنياد مى‌نهد که باعث تقويت هويت فرهنگى خودش مى‌گردد، ارائه مى‌دهد، حال خواه اين فرصت‌هاى آزاد شامل گروه‌هاى کر که به خواندن انجيل مى‌پردازد باشد، خواه پارتى‌ها و استعمال مواد مخدر، (moking aope) و يا موسيقى سياهان يا هرزگى (به نمودار شيوهٔ زندگى کار - اوقات فراغت نگاه کنيد)