صبحدمان مست برآمد ز کوی

صبحدمان مست برآمد ز کوی		زلف پژولیده و ناشسته روی
ز آن رخ ناشسته‌ی چون آفتاب		صبح ز تشویر همی کند روی
از پی نظاره‌ی آن شوخ چشم		شوی جدا گشته ز زن زن ز شوی
بوسه همی رفت چو باران ز لب		در طرب و خنده و درهای و هوی
بهر غذای دل از آنوقت باز		بوسه چنانست لبم گرد کوی
ریخت همی آب شب و آب روز		آتش رویش به شکنهای موی
همچو سنایی ز دو رویان عصر		روی بگردان که نیابیش روی