قصیده

جاء الشتاء ببرد لامرد له		و لم یطق حجر القاسی یقاسیه
لاکاس عندی و لا کانون یدفنی		کنی ظلام و کیسی قل مافیه
دع‌الکتاب و خل الکیس یا اسفا		علی کساء نغطی فی دیاجیه
ارجوک مولای فیما یقتضی املی		والعبد لم یرج الا من موالیه