صافی مده ای دوست که مادرد کشانیم

صافی مده ای دوست که مادرد کشانیم		نی رند تمامیم کز ین رند و شانیم
هر چند که در کیسه نداریم پشیزی		درهمت ما بین تو که جمشید و شانیم
کو ساقی نو خیز که بالای دو دیده		چندانکه دو ابر و بنشاند بنشانیم
بیش آرمی ای ساقی خون‌ریز که پیشت		از لب بخوریم و ز مژه باز فشانیم
گفتی که تو این بی‌دلی از روی که داری؟		از روی تودارم دگر از روی که دارم؟