از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای

از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای		آرام جان و مونس قلب رمیده‌ای
از دامن تو دست ندارند عاشقان		پیراهن صبوری ایشان دریده‌ای
از چشم بخت خویش مبادت گزند از آنک		در دلبری به غایت خوبی رسیده‌ای
منعم مکن ز عشق وی ای مفتی زمان		معذور دارمت که تو او را ندیده‌ای
آن سرزنش که کرد تو را دوست حافظا		بیش از گلیم خویش مگر پا کشیده‌ای