تا قلندر نشوی راه نیابی به نجات

تا قلندر نشوی راه نیابی به نجات		در سیاهی شو، اگر می‌طلبی آب حیات
موی بتراش و کفن ساز تنت را از موی		تا درین عرصه نگردی تو بهر مویی مات
به یلک هر دو جهان را یله کن، تا چو یلان		نام مردیت برآید ز میان عرصات
کفش و دستار بینداز و تهی کن سر و پای		تا چو ایشان همه تن گردی اندر حرکات
این گروهند همه ترک عرض کرده و باز		همچو جوهر شده از نور یقین زنده به ذات
زندگی گر صفت روز و شب ایشانست		زندگان دگر، انصاف، رمیم‌اند و رفات
نیست جز صدق دلیل ره ایشان به خدای		گر کسی را به ازین هست دلیلی، قل: هات
اوحدی، رو مددی جوی ز خاک درشان		تا گرفتار نگردی به هوا چون ذرات