تلویزیون در مدارس

بيشتر تحقيقات اوليه بر روى نقش و سودمندسازى تلويزيون در مدارس، در پادشاهى انگلستان، به‌وسيلهٔ مقامات مسؤول تلويزيون مستقل (آي.ت.اي) (Independent Television Authority) به‌انجام رسيد که در ۱۹۶۷ طرح انجمن معلمان مدارس (Schoolteacher Fellowship Scheme) را بنا نهادند. براساس اين طرح، به‌آموزگاران کارآزموده، اين امکان داده شد تا به‌مدت يک سال بر روى پروژه‌اى که خود رابطهٔ بين تلويزيون و آموزش انتخاب کرده بودند، کار کنند. اين برنامه پژوهشى تحت توجهات مقامات مسؤول جانشين تلويزيون مستقل، مسؤولين پخش مستقل آي.بي.اى (Independent Broadcasting Authority)، در قالب انجمن آموزشى آي.بي.اى ادامه يافت، که بر پژوهش‌هاى هدايت‌کننده‌اى که پژوهشگران آکادميک و نيز معلمان دربارهٔ مسائل وسيع‌تر مرتبط با تلويزيون و آموزش هدايت کرده بودند، توضيحات گسترده‌اى افزودند. طرح انجمن به‌مدت هفده سال ادامه يافت و تأثير قابل‌توجهى بر سياست پخش برنامه‌هاى آموزشى داشت.

انجمن‌هاى معلمان آي.تي.اى در اواخر دههٔ ۶۰ شرايط تماشاى تلويزيون در بيشتر مدارس را، کمتر از ميزان ايده‌آل شرح دادند، و در بسيارى از موارد آن را افتضاح خواندند. اگرچه استاندارد برنامه‌هايى که مخصوص مدارس ساخته مى‌شوند، بهبود يافته است، شرايط تماشاى تلويزيون و تسهيلات فنى همچنين مشکلات اصلى را به‌رخ مى‌کشند، و مانعى بر سر راه تحقق برنامه‌هاى تلويزيون در بستر مدرسه ايجاد مى‌کنند.

در روزهاى نخستين استفاده از تلويزيون در مدارس بريتانيا، بعد از آغاز فعاليت آن در ۱۹۵۷، اين ترس وجود داشت که مبادا از آن، تنها در راه ساکت نگه داشتن کودکان و دادن استراحتى کوتاه به معلمان استفاده شود. گروهى اين کار را نوعى ريسک محسوب مى‌کردند، چرا که متصور بودند که ممکن است کودکان تنها کمى فعال‌تر از بينندگان منفعل باشند. اين تفکر امروزه نيز غالب است. با اين وجود، در حالى که نبايد تلويزيون را جايگزينى براى معلمان دانست، روزبه‌روز بيشتر بر اين مطلب صحه گذاشته مى‌شود که تلويزيون توانايى آن را دارد که مکمل روش‌هاى استاندارد آموزش شود. هر روزه مدارس بيشتري، چه در سطح ابتدايى و چه دبيرستان، دستگاه تلويزيون و ابزار ضبط ويديويى خريدارى مى‌کنند. به‌علاوه، شمار زيادى از معلمان اميدوارند که اين امر تصديق شود که چنين ابزارهايي، جايگاهى در آموزش دارند.