غزل

هر دلی کان به عشق مایل نیست		حجره‌ی دیو دان، که آن دل نیست
زاغ، گو: بی‌خبر بمیر از عشق		که ز گل، عندلیب غافل نیست
دل بی‌عشق چشم بی‌نور است		خود ببین حاجب دلایل نیست
بی‌دلان را جز آستانه‌ی عشق		در ره کوی دوست منزل نیست
هر که مجنون شود درین سودا		ای عراقی، مگو که عاقل نیست