نالیدن معاویه به حضرت حق تعالی از ابلیس و نصرت خواستن

این حدیثش همچو دودست ای اله		دست گیر ار نه گلیمم شد سیاه
من به حجت بر نیایم با بلیس		کوست فتنه‌ی هر شریف و هر خسیس
آدمی کو علم الاسما بگست		در تک چون برق این سگ بی تکست
از بهشت انداختش بر روی خاک		چون سمک در شست او شد از سماک
نوحه‌ی انا ظلمنا می‌زدی		نیست دستان و فسونش را حدی
اندرون هر حدیث او شرست		صد هزاران سحر در وی مضمرست
مردی مردان ببندد در نفس		در زن و در مرد افروزد هوس
ای بلیس خلق‌سوز فتنه‌جو		بر چیم بیدار کردی راست گو