ز دام چند بپرسی و دانه را چه شدست

ز دام چند بپرسی و دانه را چه شدست		به بام چند برآیی و خانه را چه شدست
فسرده چند نشینی میان هستی خویش		تنور آتش عشق و زبانه را چه شدست
بگرد آتش عشقش ز دور می‌گردی		اگر تو نقره صافی میانه را چه شدست
ز دردی غم و اندیشه سیر چون نشوی		جمال یار و شراب مغانه را چه شدست
اگر چه سرد وجودیت گرم درپیچید		به ره کنش به بهانه بهانه را چه شدست
شکایت ار ز زمانه کند بگو تو برو		زمانه بی‌تو خوشست و زمانه را چه شدست
درخت وار چرا شاخ شاخ وسوسه‌ای		یگانه باش چو بیخ و یگانه را چه شدست
در آن ختن که در او شخص هست و صورت نیست		مگو فلان چه کس است و فلانه را چه شدست
نشان عشق شد این دل ز شمس تبریزی		ببین ز دولت عشقش نشانه را چه شدست