پرده‌ی نو ساخت عشق، زخمه‌ی نو در فزود

پرده‌ی نو ساخت عشق، زخمه‌ی نو در فزود		کرد به من آنچه خواست، برد ز من آنچه بود
لشکر عشق تو باز بر دل من ران گشاد		گر همه در خون کشد، پشت نباید نمود
دل ز کفم شد دریغ سود ندارد کنون		سنگ پیاله شکست گربه نواله ربود
ز آتش هجران تو دود به مغزم رسید		اشک ز چشمم گشاد مایه‌ی اشک است دود
عشق چو یکسر بود هجران خوشتر ز وصل		باده چو دردی بود دیر نکوتر که زود
کشتن من یاد کن، یاد دگر کس مکن		گوش مرا مشنوان آنچه نیارم شنود
چشم سیاه تو دید دل ز برم برپرید		فتنه‌ی خاقانی است این دل کور کبود