مدح زین‌الدین عبدالله را گوید و حضور میزبان را خواهد

ای بزرگی کز آب و خاک چو تو		دست دوران آسمان نسرشت
تخمی از لطف در زمین کمال		چو تو حراث روزگار نکشت
یاد کردی ز انوری به کرم		باز بر پشت روزگار نبشت
غرض او تویی و خدمت تو		نه ملاقات چوب و صحبت خشت
در سرایی که تو نخواهی بود		در و دیوار او چه خوب و چه زشت
به خدایی که کعبه خانه‌ی اوست		که بود کعبه بی‌توام چو کنشت
میزبان اول آنگهی خانه		روئیة الله نخست باز بهشت