پروتئوس (Proteus)، مورگانلا (Morganella)، پروویدنسیا (Providencia)

اتيولوژى

اتيولوژى پروتئوس، مورگانلا، و پروويدنسيا باکترى‌هاى بسيار متحرکى از قبيلهٔ پروتيا هستند که لاکتوز را تخمير نمى‌کنند.

تظاهرات بالينى

تظاهرات بالينى پروتئوس ميرابيليس (P. Mirabilis) عامل ۹۰ درصد از عفونت‌هاى ناشى از پروتئوس و عامل شايعى در عفوت‌هاى ادرارى عارضه‌دار و عفونت‌هاى ادرارى مرتبط با سوندهاى دائمى مى‌باشد. اوره‌آز باکترى باعث قليائى شدن ادرار و تشکيل سنگ‌هاى استروويتى مى‌شود. پروتئوس گاهى اوقات پنوموني، سينوزيت، آبسه‌هاى شکم، عفونت صفراوي، عفونت‌هاى زخم و بافت نرم، و استئوميليت ايجاد مى‌نمايد. در اکثر باکتريمى‌هاى ناشى از پروتئوس، مجارى ادرارى راه ورود باکترى به‌حساب مى‌آيند.

مورگانلا مورگانى (M. Morganii)، پروويدنسيا استوارتى (P. Stuartii)، پروويدنسيا رتژرى (P. Rettgeri) سوش‌هائى از مورگانلا و پروويدنسيا هستند که در انسان ايجاد عفونت مى‌نمايند. اين عفونت‌ها عمدتاً در مجارى ادرارى و با شيوع کمتر در زخم‌ها، بافت نرم، ريه‌ها، محل‌هاى کاتتر، و شکم تشکيل مى‌شوند.

تشخيص

تشخيص جدا ساختن ميکروبيولوژيک ارگانيسم از محل‌هاى به‌طور طبيعى استريل بدن، براى تشخيص ضرورى است. پروتئوس ميرابيليس‌ها در آگار مرطوب حرکت دسته‌جمعى دارند و تقريباً هميشه ايندول منفى هستند؛ تقريباً همه سوش‌هاى ديگر قبيلهٔ پروتيا (Proteeae Tribe) ايندول مثبت مى‌باشند.

درمان

پروتئوس ميرابيليس به اکثر آنتى‌بيوتيک‌ها (غير از تتراسيکلين) حساس است، البته ۲۰-۱۰ درصد از سوش‌ها به آمپى‌سيلين و سفالوسپورين‌هاى نسل اول مقاوم هستند. سنگ‌هاى استروينى عفونى را غالباً بايستى برداشت. پروتياهاى ايندول مثبت نسبت به اکثر سوش‌هاى پروتئوس ميرابيليس، مقاومت بيشترى به آنتى‌بيوتيک‌ها دارند. مورگانلا و پروويدنسيا ممکن است مقاومت بالائى به آنتى‌بيوتيک‌ها داشته باشند. ايمنى‌پنم، آميکاسين، و سفالوسپورين‌هاى نسل سوم مؤثرترين داروها بر اين گروه هستند.