رفتار با عینک

تقريباً هر وسيله‌ مصنوعى که توسط انسان مورد استفاده قرار مى‌گيرد، فرصت اجراى بسيارى از علائم نمايان را به استفاده کننده آن مى‌دهد و اين به‌خصوص در مورد افرادى که عينک به چشم مى‌زنند صدق مى‌کند. يکى از رايج‌ترين علائم، قرار دادن يک دسته عينک در دهان است (شکل به تأخير انداختن زمان).

به گفته دزموند‌موريس، عمل قرار دادن اشياء روى لب‌ها يا داخل دهان يک تلاش لحظه‌اى توسط شخص براى زنده کردن امنيتى است که در کودکى در حال مکيدن سينه مادر تجربه کرده، بنابراين علامت عينک در دهان اساساً يک علامت قوّت قلب يا اطمينان خاطر است. افراد سيگارى به همين دليل انگشت شست خود را مک مى‌زند.

کسب فرصت

همانند دود کردن پيپ، علامت عينک در دهان نيز مى‌تواند براى به تأخير انداختن تصميم‌گيرى مورد استفاده قرار گيرد. در طول انجام مذاکرات و معاملات، مشخص شده که اين علامت بيشتر در پايان يک بحث استفاده مى‌‌شود يعنى زمانى‌که از فرد در خواست تصميم‌گيرى شده است.

روش ديگرى که توسط افراد عينکى براى کسب فرصت به‌کار گرفته مى‌شود، برداشتن مداوم عينک و تمييز کردن شيشه‌هاى‌ آن است. وقتى‌که چنين علامتى بلافاصله پس از درخواست تصميم‌گيرى انجام مى‌شود، بهترين واکنش، سکوت است.

حرکاتى که به دنبال اين علامت 'کسب فرصت' اجرا مى‌شوند، قصد فرد را نشان مى‌دهند و اجازه مى‌دهند که يک معامله‌کننده آگاه، متقابلاً واکنش نشان دهد. به‌عنوان مثال اگر شخصى عينک خود را مجدداً روى چشم‌ها بگذارد، اغلب با اين معنى است که مى‌خواهد دوباره حقايق را 'ببيند' در حالى‌که بستن دسته‌هاى عينک، قصد او را براى ختم مکالمه نشان مى‌دهد.

نگاه کردن از بالاى عينک

بازيگران فيلم‌هاى سينمائى که در طول دهه‌هاى ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ ساخته شد، از علامت 'نگاه کردن از بالاى عينک' براى به تصوير کشيدن يک شخص انتقادگر يا کسى‌که قصد قضاوت دارد، مانند مدير يک مدرسه شبانه‌روزي، استفاده مى‌کردند. اغلب پيش مى‌آيد که شخصى عينک مخصوص خواندن به چشم داشته باشد و براى نگاه کردن به شخص ديگر، ترجيحاً از بالاى عينک نگاه مى‌کند. دريافت‌کننده چنين نگاهى شايد احساس کند که مورد قضاوت قرار گرفته است، در صورتى‌که احتمالاً اين‌طور نيست. نگاه‌کردن از بالاى عينک مى‌تواند يک اشتباه زيانبار باشد، زيرا شنونده به‌طور اجتناب‌ناپذير دست به سينه مى‌شود، پاهاى خود را روى هم قرار مى‌دهد و متقابلاً با يک رفتار منفى عکس‌العمل نشان مى‌دهد. هنگام صحبت‌کردن عينک خود را بردارند و هنگام گوش دادن مجدداً از آن استفاده کنند. اين عمل نه تنها باعث راحتى شنونده مى‌شود بلکه اجازه مى‌دهد که فرد عينکى کنترل مکالمه را در دست داشته باشد. شنونده سريعاً ياد مى‌گيرد زمانى‌که عينک بر چشم شخص نيست، نبايد حرف فرد عينکى را قطع کند و زمانى‌که دوباره عينک مى‌زند، بهتر است اقدام به صحبت‌کردن نمايد.