سوز تو شبی بسازم آورد

سوز تو شبی بسازم آورد		وندر سخنی درازم آورد
زان دم که تو روی باز کردی		از هر چه بجز تو بازم آورد
گر تیغ زنند رخ نپیچیم		زین قبله که در نمازم آورد
اقبال به کعبه‌ی وصالت		بی‌درد سر مجازم آورد
چون توبه‌ی منزل امانی		با بدرقه و جوازم آورد
لطف تو به مکه‌ی حقیقت		از بادیه‌ی حجازم آورد
آن بخت که دل به خواب می‌جست		بیدار ز در فرازم آورد
این قاعده‌ی نیازمندی		در عهد تو بی‌نیازم آورد
چون دید که: شمع جمع عشقم		اندوه تو در گدازم آورد
گستاخی اوحدی برتو		در غارت و ترکتازم آورد