ناگه از میکده فغان برخاست

ناگه از میکده فغان برخاست		ناله از جان عاشقان برخاست
شر و شوری فتاد در عالم		های و هویی ازین و آن برخاست
جامی از میکده روان کردند		در پیش صد روان، روان برخاست
جرعه‌ای ریختند بر سر خاک		شور و غوغا ز جرعه‌دان برخاست
جرعه با خاک در حدیث آمد		گفت و گویی از میان برخاست
سخن جرعه عاشقی بشنید		نعره زد و ز سر جهان برخاست
بخت من، چون شنید آن نعره		سبک از خواب، سر گران برخاست
گشت بیدار چشم دل، چو مرا		عالم از پیش جسم و جان برخاست
خواستم تا ز خواب برخیزم		بنگرم کز چه این فغان برخاست؟
بود بر پای من، عراقی، بند		بند بر پای چون توان برخاست؟