بیار آن جام می تا جان فشانیم

بیار آن جام می تا جان فشانیم		نثاری بر سر جانان نشانیم
بیا جانا که وقت آن درآمد		که جان بر جام جان‌افشان فشانیم
چو بر جان آشکارا گشت جانان		ز غیرت جان خود پنهان فشانیم
دمی کز ما برآید بی غم او		در آن ماتم بسی طوفان فشانیم
چو دریا در خروش آییم وانگه		ز چشم خون‌فشان باران فشانیم
وگر در دیده آید غیر او کس		نمک در دیده‌ی گریان فشانیم
همان بهتر که در عشقش چو عطار		در از دریای بی‌پایان فشانیم