بختی نه بس مساعد یاری چنان که دانی

بختی نه بس مساعد یاری چنان که دانی		بس راحتی ندارم باری ز زندگانی
ای بخت نامساعد باری تو خود چه چیزی		وی یار ناموافق آخر تو با که مانی
جانی خراب کردم در آرزوی رویت		روزم سیاه کردی دردا که می‌ندانی
گفتی ز رفتن آمد آنکه بدی برویت		بایست طیره‌رویی رو جان که ننگ جانی
عمری به باد دادم اندر پی وصالت		تا خود چه‌گونه باشد احوال این جهانی