هپاتیت مزمن C

به‌دنبال ۸۰% موارد هپاتيت C ناشى از ترانسفوزيون و نيز اسپوراديک ايجاد مى‌گردد. از نظر بالينى خفيف است. اغلب سطح آمينوترانسفرازها بالا و پائين مى‌رود. در نمونه‌بردارى کبد هپاتيت مزمن خفيفى مشاهده مى‌گردد. با کرايوگلوبولينمى مختلط اسانسيل، پورفيرى کوتانئوتاردا، گلومرولونفريت مامبرانو و پروليفراتيو و سيال آدنيت لنفوسيتيک همراه است. تشخيص بيمارى با تعيين anti-HCV سرمى تأييد مى‌گردد. در بيش از ۲۰ درصد موارد پس از ۲۰ سال مى‌تواند منجر به سيروز گردد.

درمان

در بيمارانى با افزايش آمينوترانسفرازها، شواهد هپاتيت مزمن متوسط يا شديد در نمونه‌بردارى و وجود HCV-RNA در سرم بايد ۳ ميليون واحد اينترفرون آلفا ۳ بار در هفته به‌مدت ۱۸-۱۲ ماه را در نظر گرفت. در ۵۰% موارد فروکش کردن بيمارى يا بهبودى بالينى و بيوشيميائى به‌دست مى‌آيد. با اين‌حال در عرض ۱۲ ماه حداقل در ۵۰% موارد بيمارى عود مى‌کند و ممکن است به درمان مجدد نياز گردد. دوزهاى بالاتر ميزان پاسخ و تداوم آن‌را بهتر نمى‌کند و از طرفى باعث عوارض جانبى بيشترى مى‌گردد. پاسخ پايدار با کاهش RNA HCV سرم همراه است. در سيروز، سطوح بالاى HCV RNA سرم و HCV با ژنوتيپ 1a و ۱b - که در ايالات متحده شيوع دارد - ميزان پاسخ ضعيف‌ترى مشاهده مى‌گردد. فوايد آن در سطوح طبيعى يا تقريباً طبيعى آمينوترانسفرازها يا در سيروز جبران نشده مورد ترديد است. اثرات و تحمل‌پذيرى اشکال طولانى - اثر اينترفرون آلفا (PEG - Interferon) تحت مطالعه است.

در درمان HCV مزمن آنالوگ نوکلئوزيد گوانوزين به‌نام ريباويرين به‌تنهائى مؤثر نيست. با اين‌حال ترکيبى از ريباويرين به‌تنهائى مؤثر نيست. با اين‌حال ترکيبى از ريباويرين با اينترفرون آلفا به‌مدت يک‌سال ميزان پاسخ پايدارى به ميزان ۴۰% مى‌دهد (۲ برابر مصرف تنهاى اينترفرون آلفا). ميزان پاسخ حتى در بيمارانى با حجم پائين ويروس و ژنوتيپ‌هائى سواى تيپ 1 بالا است. در ژنوتيپ‌هاى غير تيپ ۱ ميزان پاسخ پايدار ۶ ماه درمان ترکيبى قابل مقايسه با ۱۲ ماه درمان ترکيبى است. بدين ترتيب بيمارانى با حجم ويروسى پائين و ژنوتيپ‌هاى غير تيپ ۱ را مى‌توان با ۶ ماه درمان ترکيبى معالجه نمود. عوارض انبى درمان ترکيبى اينترفرون و ريباويرين مشابه درمان تکى با اينترفرون است. مصرف ريباويرين با درجاتى از هموليز همراه است ولى کاهش خفيف هموگلوبين در اکثر بيماران از اهميت بالينى برخوردار نيست.