فرش زمردین به زمین در کشیده‌اند

فرش زمردین به زمین در کشیده‌اند		و آنگه برو، ز گل، علم زر کشیده‌اند
دوشیزگان باغ طبقهای سیم و زر		بر سر نهاده، پیش صنوبر کشیده‌اند
آن سبزهای سایه نشین بین، که پیش گل		دامن ز ماهتاب وز خور در کشیده‌اند
گلها به دستیاری نم شاخ سبزه را		از خاک بر گرفته و در بر کشیده‌اند
بر لوح خاک صورت کرسی لاله را		گویی که عرشیان به قلم بر کشیده‌اند
خط بنفشه گرد رخ شاهدان باغ		هم تازه نقش بسته و هم تر کشیده‌اند
شب را و روز را به ترازوی مهر و ماه		دریاب تا: چگونه برابر کشیده‌اند؟
مرغان صبح خیز چو عشاق اشک ریز		در پرده‌های تیز فغان در کشیده‌اند
ترکان گل ز راوق شبنم شراب صرف		در جام لاله کرده و اندر کشیده‌اند
بر روی سوسن از خط رنگین نگاه کن		کز سیم و لاجورد و معصفر کشیده‌اند؟
با سروشان اگر نه خلافیست در ضمیر		این بیدها ز بهر چه خنجر کشیده‌اند؟
ای باغبان، به سرزنش بید و سرو کوش		تا خود چرا ز خط چمن سر کشیده اند
خرم دل آن کسان که درین دم به یاد دوست		چون اوحدی نشسته و ساغر کشیده‌اند