از سمور و حریر بیزارم

از سمور و حریر بیزارم		باز میل قلندری دارم
تکیه بر بستر منقش، بس		بر تنم، نقش بوریاست هوس
چند باشم مورع‌الخاطر		ز استر و اسب و مهتر و قاطر
تا کی از دست ساربان نالم		که بود نام او گم از عالم
چند گویم ز خیمه و الجوق		چند بینم کجاوه و صندوق
گر نباشد اطاق و فرش حریر		کنج مسجد خوش است، کهنه حصیر
گر مزعفر مرا رود از یاد		سر نان جوین سلامت باد