نژاد لاری

اين نژاد در ايران بيشترى براى جنگ انداختن به‌کار برده مى‌شود و از اين‌رو نگهدارى اين نژاد هنوز کاملاً جنبه اقتصادى پيدا نکرده است. مع‌هذا علاقه‌مندان به اين نژاد اغلب سعى دارند که آن را به‌طور خالص نگهدارى کنند. به‌همين سبب اين نژاد را مى‌توان تنها نژاد خالص ايران محسوب کرد. اين نژاد از نظر توليد گوشت و فرم مناسب بدن و همچنين ظرفيت ژنتيکى توليد بسيار جالب مى‌باشد. به‌علاوه در تهران و برخى از شهرستان‌ها صاحبان اين نژاد علاقه زيادى به جنگ انداختن خروس‌ها دارند و بر سر پيروزى خروس‌ها شرط‌بندى‌هاى زيادى صورت مى‌گيرد. معمولاً نژاد لاري، نژاد آرام و ساکت است ولى خروس‌هائى که براى به جنگ انداختن به‌کار مى‌روند به‌طور خاصى مورد تربيت قرار مى‌گيرند و حس مبارزه‌طلبى و جنگ‌جوئى آنها تحريک مى‌گردد، به‌طورى که کاملاً خصوصيات نژادهاى جنگى را پيدا مى‌کنند و حتى گاهى اوقات به انسان و به‌خصوص به کودکان نيز حمله مى‌کنند. نکته جالب در خروس‌هاى لارى اين است که خروس‌هاى اين نژاد در ميدان نزاع به هيچ‌وجه عقب‌نشينى نمى‌کنند و تا آخرين نفس مبارزه را ادامه مى‌دهند.

تاريخچه و محل انتشار نژاد لارى در ايران

از نظر فرم بدن و قالب بدن اين نژاد با تمام نژادهائى که در ايران وجود دارد فرق مى‌کند. مطالعات انجام شده روى اين نژاد توسط نگارنده نشان داده است که فرم بدن نژاد به‌طورکلى شبيه به نژاد Malay و نژاد کورنيش (Cornish) است.

در طى قرن شانزدهم و هفدهم دريانوردان انگليسى تعدادى از مرغ‌هاى نژاد مالاى را از آسياى شرقى به انگلستان منتقل کردند و سپس در آنجا با آميخته‌گرى اين دو نژاد با نژادهاى بومى نژاد کورنيش را به‌وجود آوردند. طبق روايت در آن هنگام در موقع توقف کشتى‌هاى مزبور در سواحل خليج فارس تعدادى از مرغ‌هاى مالا را نيز به ساکنين بنادر فروختند. بدين ترتيب به‌نظر مى‌رسد که نژاد لارى اولين بار از اعقاب مرغ‌هاى مزبور در ناحيه لارى تشکيل شده است و به اين دلايل به نژاد لارى معروف شده و سپس به مرور از لار به ساير نقاط ايران برده شده است. تشابه فرم بدن اين نژاد با نژاد مالاى و همچنين عدم شباهت قالب بدن اين نژاد با نژادهاى بومى ديگر در ايران و بالاخره مبداء اوليه تشکيل اين نژاد که در کناره خليج فارس بوده است همگى مؤيد فرضيه قرابت نزديک اين نژاد با نژاد مالاى مى‌باشد.

اکنون جورهاى گوناگون اين نژاد را به‌طور خالص در نواحى مختلف ايران به‌خصوص در تهران، خراسان و نيز اردبيل مى‌توان يافت. تعداد کمى از اين نژاد نيز در ناحيه لار، چاه‌بهار و کنارک وجود دارد که براى جنگ انداختن نگهدارى مى‌شود، معمولاً خالص‌ترين نوع اين نژاد در اردبيل پرورش داده مى‌‌‌شود. در خراسان و به‌خصوص در نواحى مرزى تعداد نسبتاً زيادى از اين نژاد يافت مى‌شود.

نکته جالب اين است که در افغانستان در مجاور مرز ايران نژادى با خصوصيت نژاد لارى پرورش داده مى‌شود که به نژاد افغانى معروف است ولى دلايل موجود نشان مى‌دهد که نژاد افغانى نژاد مستقل نبوده و بلکه نوعى از لارى مى‌باشد که در افغانستان پرورش داده مى‌شود. تنها تمايز نژاد افغانى از نژاد لارى سنگين بودن وزن آن مى‌باشد. ولى خصوصيت ديگر آن کاملاً شبيه به نژاد لارى است.