ما را ز پرده‌ی تو دل از پرده شد بدر

ما را ز پرده‌ی تو دل از پرده شد بدر		بردار پرده‌ای ز پس پرده پرده در
گر ماه خوانمت نبود ماه سرو قد		ور سرو گویمت نبود سرو سیمبر
کس ماه را ندید که پوشد زره ز مشک		کس سرو را نگفت که بندد چو نی کمر
لعل تو شکریست ازو رفته آب قند		خط تو طوطییست پرافکنده برشکر
جانم ز تاب مهر تو شمعیست در گداز		چشمم ز شوق لعل تو درجیست پرگهر
عنقای قاف عشقم و عشق تو گوئیا		مرغیست هر دو کون در آورده زیر پر
چون صبر نیست کز تو نظر برتوان گرفت		یکباره بر مگیر ز بیچارگان نظر
ور زانکه از درم نتوانی درآمدن		باری ز دل چگونه توانی شدن بدر
هر گه که در برابر خواجو گذر کنی		صد بار باز در دل تنگش کنی گذر