مستغنی است از همه عالم گدای عشق

مستغنی است از همه عالم گدای عشق		ما و گدایی در دولتسرای عشق
عشق و اساس عشق نهادند بر دوام		یعنی خلل پذیر نگردد بنای عشق
آنها که نام آب بقا وضع کرده‌اند		گفتند نکته‌ای ز دوام و بقای عشق
گو خاک تیره زر کن و سنگ سیاه سیم		آنکس که یافت آگهی از کیمیای عشق
پروانه محو کرد در آتش وجود خویش		یعنی که اتحاد بود انتهای عشق
اینرا کشد به وادی و آنرا برد به کوه		زینها بسی‌ست تا چه بود اقتضای عشق
وحشی هزار ساله ره از یار سوی یار		یک گام بیش نیست ولیکن به پای عشق