قسمت سیزدهم (۴)

مردان تو در دایره‌ی کن فیکون

دل نقطه‌ی وحدتست و از عرش فزون

گر در چیند نقطه‌ی دردت ز درون

حالی شوی از دایره‌ی کون برون

٭٭٭

نزدیک منی مرا مبین چون دوران

تو شهد نگر به صورت زنبوران

ابلیس نه‌ای به جان آدم بنگر

اندر تن او نظر مکن چون کوران

٭٭٭

هر خانه که بی‌چراغ باشد ای جان

زندان بود آن نه باغ باشد ای جان

هرکس که بطبل باز شد باز نشد

بازش تو مخوان که زاغ باشد ای جان

٭٭٭

هر روز خوش است منزلی بسپردن

چون آب روان و فارغ از افسردن

دی رفت و حدیث دی چو دی هم بگذشت

امروز حدیث تازه باید کردن

٭٭٭

هر روز نو برآئی ای دلبر جان

سودای نوی درافکنی در سر جان

در ده پرده بهر سحر ساغر جان

ای تو پدر جان من و مادر جان

٭٭٭

هر مطرب کو نیست ز دل دفتر خوان

آن مطرب را تو مطرب دفتر خوان

گر چهره‌ی نهان کرد ز تو بیت و غزل

گر خط خوانی ز چهره‌ی ما برخوان

٭٭٭

هشدار که می‌روند هر سو غولان

با دانه و دام در شکار گوران

ای شاد تنی که دامن دل گیرد

عبرت گیرد ز حالت معزولان

٭٭٭

هم خانه از آن اوست و هم جامه و نان

هم جسم از آن اوست همه دیده و جان

وان چیز دگر که نیست گفتن امکان

زیرا که زمان باید و اخوان و مکان

٭٭٭

هم نور دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان

ما را گوئی چه داری از دوست نشان

ما را از دوست بی‌نشانیست نشان

٭٭٭

هنگام اجل چو جان بپردازد تن

مانند قبای کهنه اندازد تن

تن را که ز خاکست دهد باز به خاک

وز نور قدیم خویش برسازد تن

٭٭٭

یا دلبر من باید و یا دل بر من

نی دل بر من باشد و نی دلبر من

ای دل بر من مباش بی‌دلبر من

یک دل بر من به از دو صد دل بر من

٭٭٭

یارب چه دلست این و چه خو دارد این

در جستن او چه جستجو دارد این

بر خاک درش هر نفسی سر بنهد

خاکش گوید هزار رو دارد این

٭٭٭

یا اوحد بالجمال یا جانمسن

از عهد من ای دوست مگر نادمسن

قد کنت تجنی فقل تاجکسن

والیوم هجرتنی فقل سن کم سن

٭٭٭

آن رهزن دل که پای کوبانم از او

چون آینه‌ی خیال خوبانم از او

جانیست که چون دست زنان می‌آید

یارب یارب چه میشود جانم از او

٭٭٭

آن شاه که هست عقل دیوانه‌ی او

وز عشق دلم شده است همخانه‌ی او

پروانه فرستاد که من آن توام

صد شمع به نور شد ز پروانه‌ی او

٭٭٭

آن شخص که رشک برد بر جامه‌ی تو

تا رشک برد بر لب خودکامه‌ی تو

یا رشک برد بر آن رخ فرخ تو

یا بر کر و فر روح علامه‌ی تو

٭٭٭

آن کس که همیشه دل پر از دردم از او

با سینه‌ی ریش و با رخ زردم از او

امروز بناز او بری بر من زد

المنة لله که بری خوردم از او

٭٭٭

آن لاله رخی که با رخ زردم از او

وان داروی دردی که همه دردم از او

یک روز به بازار بری بر من زد

باور نکند کس چه بری خوردم از او

٭٭٭

از جان بشنیده‌ام نوای غم تو

نی خود جانهاست ذره‌های غم تو

آن صورتها که در درون می‌آیند

تابند چو ذره در هوای غم تو

٭٭٭

از گنج قدم شدیم ویرانه‌ی او

ز افسانه‌ی او شدیم افسانه‌ی او

آوخ که ز پیمان و ز پیمانه‌ی او

کس خانه‌ی خود نداند از خانه او

٭٭٭

ای آب از این دیده‌ی بیخواب برو

وی آتش از این سینه‌ی پرتاب برو

وی جان چو تنی که مسکنت بود نماند

بی‌آبی خود مجوی و بر آب برو

٭٭٭

ای از دل و جان لطیفتر قالب تو

بسیار رهست از شکر تا لب تو

عمریست که آفتاب و مه میگردند

روزان و شبان در آرزوی شب تو

٭٭٭

ای پرده‌ی پندار پسندیده‌ی تو

وی وهم خودی در دل شوریده‌ی تو

هیچی تو و هیچ را چنین گوهر

به زین نتوان نهاد در دیده‌ی تو

٭٭٭

ای بسته تو خواب من به چشم جادو

آن آب حیات و نقل بیخوابان کو

کی بینم آب چون منم غرقه‌ی جو

خود آب گرفته است مرا هر شش سو

٭٭٭

ای بلبل مست بوستانی برگو

مستی سر و راحت جانی برگو

من مستم و تعیین نتوانم کردن

ای جان جهان هرچه توانی برگو

٭٭٭

ای جان جهان به حق احسانت مرو

مستم مستم ز شیر پستانت مرو

اندر قفسم شکر می افشان و مرو

ای طوطی جان زین شکرستانت مرو

٭٭٭

ای جان جهان جان و جهان بنده‌ی تو

شیرین شده عالم ز شکر خنده‌ی تو

صد قرن گذشت و آسمان نیزد ندید

در گردش روزگار ماننده‌ی تو

٭٭٭

ای جان جهان جز تو کسی کیست بگو

بی‌جان و جهان هیچ کسی زیست بگو

من بد کنم و تو بد مکافات دهی

پس فرق میان من و تو چیست بگو

٭٭٭

ای چرخ فلک پایه‌ی پیروزه‌ی تو

زنبیل جهان گدای دریوزه‌ی تو

صد سال فلک خدمت خاک تو کند

نگزارده باشد حق یکروزه‌ی تو

٭٭٭

ای در دل من میل و تمنا همه تو

واندر سر من مایه‌ی سودا همه تو

هرچند بروی کار در مینگرم

امروز همه توئی و فردا همه تو

٭٭٭

ای دل اگرت طاقت غم نیست برو

آواره‌ی عشق چون تو کم نیست برو

ای جان تو بیا اگر نخواهی ترسید

ور می‌ترسی کار تو هم نیست برو

٭٭٭

ای دل تو بهر خیال مغرور مشو

پروانه صفت کشته‌ی هر نور مشو

تا خود بینی تو از خدا مانی دور

نزدیکتر آی و از خدا دور مشو

٭٭٭

ای دل گر ازین حدیث آگاهی تو

زین تفرقه‌ی خویش چه میخواهی تو

یک لحظه که از حضور غایب مانی

آن لحظه بدانکه مشرک راهی تو

٭٭٭

ای زندگی تن و توانم همه تو

جانی و دلی ای دل و جانم همه تو

تو هستی من شدی از آنی همه من

من نیست شدم در تو از آنم همه تو

٭٭٭

ای ساقی جان برین خوش آواز برو

ساز ازلیست هم بر این ساز برو

ای باز چو طبل باز او بشنیدی

شه منتظر تست سبک باز برو

٭٭٭

ای ظلمت شب مانع خورشید مشو

ای ابر حجاب روز امید مشو

ای مدت یک ساعته‌ی لذت جسم

اصل الم حاصل جاوید مشو