انواع فیلم‌برداری

فيلم‌بردارى با يک دوربين روشى معمول است - البته در چند مورد استثنائاتى وجود دارد؛ از جمله زمانى که يک واقعه فقط يک‌بار اتفاق مى‌افتد و چندين ديدگاه از آن لازم است مثلاً خارج شدن قطار از ريل، انفجار يا تصادم دو اتومبيل. اين روش به فيلم‌بردارى ناپيوسته منجر مى‌شود و غالباً بازيگران مجبور خواهند بود نقش خود را براى هر تغيير در ديدگاه دوربين يا اندازهٔ نما تکرار کنند. (به‌خاطر داشته باشيد که اجراء نقش آنها احتمالاً و به‌هر حال پيوسته و يک‌دست نيست.) چنين حالتى مشکلاتى در زمينهٔ تداوم تصويرى به‌وجود مى‌آورد. رويداد، حالت بازيگر، لباس، نور و غيره بايد در نماهاى پى‌درپى مطابقت داشته و با روند داستان مرتبط باشند - حتى اگر نماها در زمان‌هاى مختلف فيلم‌بردارى شده باشند.

- انعطاف‌پذيرى ديدگاه‌ها : بعد از تدوين يک فصل از فيلم، تداوم تصاوير چنان طبيعى خواهد بود که بيننده فراموش مى‌کند نماهاى اين فصل به‌طور جداگانه و ناپيوسته فيلم‌بردارى شده است. در يک فصل از فيلم، ممکن است شخصى که قدم مى‌زند را از نزديک ببينيم و لحظه‌اى بعد او را از ديدگاهى دور مشاهده کنيم. غالباً دوربين هنگامى که شخص از آن دور مى‌شود بر جاى خود باقى مى‌ماند - با اين همه زمانى که شخص به مقصد مى‌رسد دوربين آنجا است. هم‌چنين ممکن است نماهاى ديدگاه او با نماهاى ديدگاه شخصى که مخاطب او مى‌باشد پيوند يابد.

جلوهٔ کلى چنين حالتى سير آرام تصاوير و تنوع ديدگاه‌هاى فراوان است. چنان‌چه بخواهيم اين فصل را به صورت يک رويداد متداوم فيلم‌بردارى کنيم به چندين دوربين که در فواصل گوناگون پراکنده شوند احتياج خواهد بود - روشى که به هر حال عملى نيست، و معمولاً نتيجهٔ جالبى نخواهد داشت.

نماهاى فيلم‌بردارى شده به ظاهر کوتاه‌تر از نماهاى يک برنامهٔ تلويزيونى (ويدئو) هستند. در فيلم‌هاى معمولي، مى‌بينيم که اکثر نماها (زمان استفاده از هر نما) تنها چند ثانيه (معمولاً ۳ تا ۱۵ ثانيه) دوام دارند. ممکن است واحد تهيهٔ فيلم بتواند تا ۱۲۰ نما را در يک روز فيلم‌بردارى کند (چيزى حدود ۱۸ دقيقه از يک فيلم) و البته چنين چيزى غيرمعمول است. در حالى‌که يک برنامهٔ تلويزيونى که ۱۵ دقيقه به‌طور مى‌انجامد شامل ۱۰۰ تا ۲۰۰ نماى تدوين شده در حين ضبط خواهد بود.