سکندر چو بر تخت بنشست گفت

سکندر چو بر تخت بنشست گفت		که با جان شاهان خرد باد جفت
که پیروزگر در جهان ایزدست		جهاندار کز وی نترسد بدست
بد و نیک هم بگذرد بی‌گمان		رهایی نباشد ز چنگ زمان
هرانکس که آید بدین بارگاه		که باشد ز ما سوی ما دادخواه
اگر گاه بار آید ار نیم‌شب		به پاسخ رسد چون گشاید دو لب
چو پیروزگر فرهی دادمان		در بخت پیروز بگشادمان
همه زیردستان بیابند بهر		به کوه و بیابان و دریا و شهر
نخواهیم باژ از جهان پنج سال		جز آنکس که گوید که هستم همال
به دوریش بخشیم بسیار چیز		ز دارنده چیزی نخواهیم نیز
چو اسکندر این نیکویها بگفت		دل پادشا گشت با داد جفت
ز ایوان برآمد یکی آفرین		بران دادگر شهریار زمین
ازان پس پراگنده شد انجمن		جهاندار بنشست با رای‌زن