معماری ایران از سلجوقیان تا پایان عصر تیموریان

سلجوقیان

سلسلهٔ ترکان سلجوقى در آغاز قرن پنجم تأسيس شد. عهد سلجوقيان از دوره‌هاى درخشان هنرى است. معمارى عهد سلجوقى از استحکام و زيبايى خاصى برخوردار است و بناهاى باقيمانده از آن دوران، مهارت و استادى هنرمندان و استادکاران و آگاهى آنان از شيوه‌هاى مختلف معمارى را نشان مى‌دهد. شکوفايى هنرها در اين دوره مديون آرامش و ثبات سياسى قلمرو سلجوقيان است، که در آن هنرمندان توانستند آثار متعددى بوجود آورند. در دوران وزارت خواجه نظام‌الملک در دستگاه حکومت سلجوقي، مدارس زيادى تأسيس شد و تقريباً از همين دوران بود که مدارس از مساجد جدا مى‌شدند. مدارس اين دوره اغلب چهار ايوانى است. در دورهٔ سلجوقيان و بعد خوارزمشاهيان، معمارى داراى اعتبار خاصى بود. تزئينات اين دوره، آجرکارى و گچبرى بود. در اين ادوار ايجاد بناهايى مثل مسجد، مدرسه، آرامگاه و کاروانسرا توسعه پيدا کرد. از مساجد مهم دورهٔ سلجوقى مسجد جامع اصفهان است، که يکى از بزرگ‌ترين و باشکوه‌ترين مساجد جهان به‌شمار مى‌رود. گرچه اين مسجد ابداعات هنرى پانزده قرن دورهٔ اسلامى را در خود گرد آورده، ليکن مهم‌ترين و زيباترين بخش اين مجموعه منحصر بفرد، متعلق به عصر سلجوقى است. اين مسجد با نقشه چهار ايوانى بنا شده است. ترئينات اين بنا شامل آجر، گچ و کاشى در تمام قسمت‌هاى اين مسجد بچشم مى‌خورد، که همگى بى‌نظيرند. حدود سى کتيبه نيز در اين بناى زيبا کار شده است. از معماران و استادکاران اين بنا، مى‌توان ابراهيم بن استاد اسماعيل بنّاى اصفهاني، عزيزالتقى الحافظ، شمس بن تاج، فخرى بن عبدالوهاب شيرازى و ابوالحسن کارون را نام برد.

مسجد جامع اردستان نيز، به شيوهٔ معمارى مسجد جامع اصفهان ساخته شد و بناى آن در قرون اوليهٔ اسلام در دورهٔ سلجوقى کامل شد. در واقع هر يک از بخش‌هاى اين مسجد در دوره‌اى خاص ساخته شده است.

مسجد جامع برسيان يا پارسيان، در ۴۲ کيلومترى شرق اصفهان از بناهاى مهم ناحيهٔ اصفهان است، که در زمان ملکشاه سلجوقى احداث شده و در دورهٔ تيمورى و صفوي، مرمت و بازسايى گرديده؛ اين مسجد، محراب بسيار زيبايى دارد و داراى کتيبهٔ کوفى برجسته‌اى است و با آجرکارى و گچبرى نيز تزئين يافته است.

مسجد جامع بروجرد يکى ديگر از بناهايى است که در عهد سلجوقى ساخته شده و طى تاريخ هزار سالهٔ خود بازسازى و مرمت شده است. اين مسجد تزئينات جالبى دارد.

بناى اوليهٔ مسجد جامع اردبيل در عهد سلجوقى ساخته شد و در هنگام استيلاى مغولان ويران گشت. تنها يادگار عهد سلجوقيان مناره‌اى است آجري. اين بنا در دورهٔ حکومت ايلخانى بازسازى شده؛ مسجد در دورهٔ سلجوقى روى ويرانه‌هاى يک بناى ساسانى برپا گرديده و داراى يک شبستان گنبددار بوده است. اين مسجد در دوره‌هاى بعد نيز بازسازى شده است.

رباط معروف شرف يکى ديگر از آثار مهم عصر سلجوقى است، که در قسمت شرقى راه سرخس، يادگار زمانى است که جاده خراسان به لحاظ رونق تجارت و امنيت کامل، اهميت فراوانى داشته است. اين رباط در ۵۴۹ هجرى در زمان سلطنت سلطان سنجر تکميل گرديده است. کتيبه‌اى گچى به خط ثلث در زير ايوان بنا باقى است. بسيارى محققان رباط شرف را موزهٔ هنر معمارى مى‌دانند. تنوع آجرکاري، گچبرى و تلفيق آجر و گچ در اين بنا بگونه‌اى است که هر يک مى‌تواند در رديف شاهکارهاى هنرى قرن چهارم و پنجم هجرى قرار گيرد. اين بنا طى سال‌هاى اخير مرمت و بازسازى شده است.

خوارزمشاهیان

مسجد جامع زوزن، فرومه و گناباد از نمونه‌هاى معمارى دورهٔ خوارزمشاهى است. مسجد زوزن نزديک مرز کنونى ايران و افغانستان است. مسجد فرومه يا فريومه در خراسان بين سبزوار و نيشابور واقع شده؛ و مسجد گناباد از ديگر مساجد خراسان است. هر سه اين بناها داراى نقشهٔ دو ايوانى است.

ایلخانیان

از نخستين اقدامات ايلخانان مغول پس از فتح بغداد رصدخانه‌اى بود که در مراغه در شمال غربى ايران ساخته شد.

در دورهٔ ايلخانى بناهايى چون سلطانيه، مسجد جامع ورامين، پامنار کرمان و مقابرى چون گنبد سرخ، گنبد علويان، برج علاءالدين ورامين، نشان‌دهندهٔ توسعهٔ معمارى اين دوران است. معمارى ايلخانى با اندکى اختلاف، ادامهٔ معمارى دوران قبل از خود يعنى سلجوقيان است.

استادکاران و معماران دورهٔ ايلخانى نقشهٔ چهار ايوانى را براى ايجاد بناهايى چون مدارس، مساجد، کاروانسراها ... بکار بردند. نوع و شکل گنبدها به شيوهٔ سلجوقى ادامه يافت. بيشتر بناهاى دورهٔ ايلخانى توسط معماران و هنرمندان محلى ساخته شد. و بناهاى باشکوهى مثل سلطانيه و غازانيه، با صدور حکم و فرمان شاهان ايلخانى ساخته شد.

معمارى اين دوره شاهد تحولاتى ويژه گرديد. تزئينات گچبري، کاشى‌کارى و آجرکارى با مهارت خاص بناها را زينت مى‌داد. محراب مسجد جامع اصفهان، مسجد جامع اروميه، اشترجان و ديگر بناها نشانگر اوج رونق و شکوفايى اين هنر تزئينى است.

مسجد اشترجان در نزديکى اصفهان و داراى تزئينات مقرنس‌کاري، کاشى‌کارى و آجرکارى است. کتيبه‌هاى سردر مسجد به خط ثلث لاجوردى در زمينهٔ فيروزه‌اى قرار گرفته است. محراب اين مسجد از زيباترين بخش‌هاى اين بناست. اطراف آن با کتيبه‌هاى گچبرى شده به خط کوفى تزئين يافته. اين مسجد در عهد تيمورى و صفوى مرمت شده است.

مسجد جامع ورامين نيز در عهد ايلخانى بنا شده و نقشهٔ چهار ايوانى دارد. گنبد مهم‌ترين بخش بناست. سردر ورودى بلند و کشيدهٔ مسجد با طاقنما‌هايى که در دو طرف آن قرار دارد، نمودار ويژگى‌هاى معمارى ايلخانى است. اين سردر با کاشى معرق تزئين شده و داراى کتيبه‌هايى به‌خط ثلث بر زمينهٔ لاجوردى است. مقرنس‌هاى سردر ورودى نيز تلفيقى از کاشى و آجر است. اين مسجد در عهد شاهرخ تيموري، بازسازى شده است.