حکایت حاتم طائی

ز بنگاه حاتم یکی پیرمرد		طلب ده درم سنگ فانید کرد
ز راوی چنان یاد دارم خبر		که پیشش فرستاد تنگی شکر
زن از خیمه گفت این چه تدبیر بود؟		همان ده درم حاجت پیر بود
شنید این سخن نامبردار طی		بخندید و گفت ای دلارام حی
گر او در خور حاجت خویش خواست		جوانمردی آل حاتم کجاست؟
چو حاتم به آزاد مردی دگر		ز دوران گیتی نیاید مگر
ابوبکر سعد آن که دست نوال		نهد همتش بر دهان سال
رعیت پناها دلت شاد باد		به سعیت مسلمانی آباد باد
سرافرازد این خاک فرخنده بوم		ز عدلت بر اقلیم یونان و روم
چو حاتم، اگر نیستی کام وی		نبردی کس اندر جهان نام طی
ثنا ماند از آن نامور در کتاب		تو را هم ثنا ماند و هم ثواب
که حاتم بدان نام و آوازه خواست		تو را سعی و جهد از برای خداست
تکلف بر مرد درویش نیست		وصیت همین یک سخن بیش نیست
که چندان که جهدت بود خیر کن		ز تو خیر ماند ز سعدی سخن