حناست آن که ناخن دلبند رشته‌ای

حناست آن که ناخن دلبند رشته‌ای		یا خون بی دلیست که دربند کشته‌ای
من آدمی به لطف تو دیگر ندیده‌ام		این صورت و صفت که تو داری فرشته‌ای
وین طرفه‌تر که تا دل من دردمند توست		حاضر نبوده یک دم و غایب نگشته‌ای
در هیچ حلقه نیست که یادت نمی‌رود		در هیچ بقعه نیست که تخمی نکشته‌ای
ما دفتر از حکایت عشقت نبسته‌ایم		تو سنگ دل حکایت ما درنوشته‌ای
زیب و فریب آدمیان را نهایتست		حوری مگر نه از گل آدم سرشته‌ای
از عنبر و بنفشه تو بر سر آمدست		آن موی مشک بوی که در پای هشته‌ای
من در بیان وصف تو حیران بمانده‌ام		حدیست حسن را و تو از حد گذشته‌ای
سر می‌نهند پیش خطت عارفان پارس		بیتی مگر ز گفته سعدی نبشته‌ای