ای بر عذار مهوشت آن زلف پرشکست

ای بر عذار مهوشت آن زلف پرشکست		چون زنگی گرفته بشب مشعلی بدست
وی طاق آسمانی محراب ابرویت		پیوسته گشته خوابگه جادوان مست
همچون بلال برلب کوثر نشسته است		خال لب تو گر چه سیاهیست بت پرست
بنشستی و فغان ز دل ریش من بخاست		قامت بلند و دسته‌ی ریحان تازه پست
مشنو که از تو هست گزیرم چرا که نیست		یا نیست از تو محنت و رنجم چرا که هست
سروی براستی چو تو از بوستان نخاست		برخاستی و نیش غمم در جگر نشست
صد دل شکار آهوی صیاد شیرگیر		صد جان اسیر عنبر عنبرفشان مست
مخمور سر ز خاک برآرد بروز حشر		مستی که گشت بیخبر از باده‌ی الست
نگشاد چشم دولت خواجو بهیچ روی		تا دل برآن کمند گره در گره نبست