ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب

ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب		ما ز چشم می پرستت مست و چشمت مست خواب
گر کنم یک شمه در وصف خط سبزت سواد		روی دفتر گردد از نوک قلم پر مشک ناب
در بهشت ار زانکه برقع برنیندازی ز رخ		روضه‌ی رضوان جهنم باشد و راحت عذاب
وقت رفتن گر روم با آتش عشقت بخاک		روز محشر در برم بینی دل خونین کباب
صبحدم چون آسمان در گردش آرد جام زر		در گمان افتم که خورشیدست یا جام شراب
جان سرمستم برقص آید ز شادی ذره‌وار		هر نفس کز مشرق ساغر برآید آفتاب
کی بواز مذن بر توانم خاستن		زانکه می‌باشم سحرگه بیخود از بانگ رباب
در خرابات مغان از می خراب افتاده‌ام		گر چه کارم بی می و میخانه می باشد خراب
هر دمی روی از من مسکین بتابی از چه روی		هر زمان از درگه خویشم برانی از چه باب
گر دلی داری دل از رندان بیدل برمگیر		ور سری داری سر از مستان بیخود برمتاب
از تو خواجو غایبست اما تو با او در حضور		عالمی در حسرت آبی و عالم غرق آب