در ختم کتاب و خاتمه‌ی خطاب

هر چند چو بحر تلخکامی،		این کار تو را بس است، جامی!
کز موج معانی‌ات ز سینه		افتاد به ساحل این سفینه
مرهم‌نه داغ دلفگاران		تسکین‌ده درد بیقراران
شیرین شکری‌ست نورسیده		از نیشکر قلم چکیده
شعری که ز خاطر خردمند		زاید، به مثل بود چو فرزند
فرزند به صورت ارچه زشت است		در چشم پدر نکوسرشت است
ای ساخته تیز خامه را نوک!		ز آن کرده عروس طبع را دوک!
می‌کن ز آن نوک، خوش‌نویسی!		ز آن دوک ز مشک رشته‌ریسی!
می‌زن رقمی به لوح انصاف!		دراعه‌ی عیب پوش می‌باف!
چون شعر نکو بود، خط نیک		باشد مدد نکویی‌اش، لیک
گردد ز لباس خط ناخوب		در دیده‌ی عیب‌جوی، معیوب
حرفی که به خط بدنویسی،		در وی همه عیب خود نویسی
در خوبی خط اگر نکوشی،		از بهر خدا ز تیزهوشی،
حرفی که نهی، به راستی نه!		کز هر هنری است راستی به
و آن دم که نویسی‌اش، سراسر		با نسخه‌ی راست کن برابر!
چون خود کردی فساد از آغاز،		اصلاح به دیگران مینداز!
کوتاهی این بلندبنیاد،		در هشتصد و نه فتاد و هشتاد
ور تو به شمار آن بری دست		باشد سه هزار و هشتصد و شصت
شد عرض ز طبع فکرت‌اندیش		در طول چهار مه، کم و بیش
در یک دو سه ساعتی ز هر روز		شد طبع بر این مراد، فیروز
هر چند که قدر این تهی‌دست		زین نظم شکسته‌بسته بشکست،
زو حقه‌ی چرخ، درج در باد!		ز آوازه‌ی او زمانه پر باد!