حکایت

شیخکی بر فسانه بود وگزاف		چشم بر هم نهاده میزد لاف
در حدیثی دلیل خواستمش		حرمت و آب رخ بکاستمش
از مریدان او مریدی خر		به غضب گفت: ازین سخن بگذر
او دلیلست ازو دلیل مخواه		شرح گردون ز جبرییل مخواه
هر چه گوید به گوش دل بشنو		ور جدل میکنی به مدرسه رو
چون نظر کردم آن غضب کوشی		تن نهادم به عجز و خاموشی
گر نه تسلیم کردمی در حال		مرغ ریش مرا نهشتی بال