نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا

نه دل ز عالم پر وحشت آرمیده مرا		که پیچ و تاب به زنجیرها کشیده مرا
چو جام اول مینا، سپهر سنگین‌دل		به خاک راهگذر ریخت ناچشیده مرا
چو آسیا که ازو آب گرد انگیزد		غبار دل شود افزون ز آب دیده مرا
رهین وحشت خویشم که می‌برد هر دم		به سیر عالم دیگر، دل رمیده مرا
نثار بوسه‌ی او نقد جان چرا نکنم؟		که تا رسیده به لب، جان به لب رسیده مرا
به صد هزار صنم ساخت مبتلا صائب		درین شکفته چمن، دیده‌ی ندیده مرا