سر آغاز

ما مقیم آستان توایم		عندلیبان بوستان توایم
گر رویم از درت و گر نرویم		از تو گوییم و هم ز تو شنویم
چون که در دام تو گرفتاریم		از تو پروای خویش چون داریم؟
چون دم از آشنایی تو زنیم		میل بیگانگی چگونه کنیم؟
سر ما و آستانه‌ی در تو		منتظر تا رویم در سر تو
تو مپندار کز در تو رویم		به سر تو، که در سر تو رویم
تا ز عشق تو جرعه‌ای خوردیم		دل بدادیم و جان فدا کردیم
تا به کوی تو راهبر گشتیم		جز تو، از هرچه بود برگشتیم
تا ز جان با غم تو پیوستیم		رخت هستی خویش بربستیم
تا ز شوق تو مست و حیرانیم		ره به هستی خود نمی‌دانیم
چون به سودای تو گرفتاریم		سر سودای خود کجا داریم؟
تاب حسن تو آتشی افروخت		دل ما را بدان بخواهد سوخت