| طاب روح‌النسیم بالاسحار |
|
این دورالندیم بالانوار |
| در خماریم، کو لب ساقی؟ |
|
نیم مستیم کو کرشمه‌ی یار؟ |
| طره‌ای کو؟ که دل درو بندیم |
|
چهره‌ای کو؟ که جان کنیم نثار |
| خیز، کز لعل یار نوشین لب |
|
به کف آریم جان نوش گوار |
| که جزین باده بار نرهاند |
|
نیم مستان عشق را ز خمار |
| در سر زلف یار دل بندیم |
|
تا به روز آید آخر این شب تار |
| ز آفتابی که کون ذره‌ی اوست |
|
بر فروزیم ذره‌وار عذار |
| چون که همرنگ آفتاب شویم |
|
شاید آن لحظه گر کنیم اقرار |
| کاشکار و نهان همه ماییم |
|
«لیس فی‌الدار غیرنا دیار» |
| ور نشد این سخن تو را روشن |
|
جام گیتی‌نمای را به کف آر |
| تا ببینی درو، که جمله یکی است |
|
خواه یکصد شمار و خواه هزار |
| هر پراگنده‌ای، که جمع شود |
|
بر زبانش چنین رود گفتار |
| گر عراقی زبان فرو بستی |
|
آشکارا نگشتی این اسرار |
|
|
که همه اوست هر چه هست یقین |
|
|
جان و جانان و دلبر و دل و دین |
|
|
|
| اکوس تلاء لات بمدام |
|
ام شموس تهللت بغمام؟ |
| از صفای می و لطافت جام |
|
در هم آمیخت رنگ جام و مدام |
| همه جام است و نیست گویی می |
|
یا مدام است و نیست گویی جام |
| چون هوا رنگ آفتاب گرفت |
|
هر دو یکسان شدند نور و ظلام |
| روز و شب با هم آشتی کردند |
|
کار عالم از آن گرفت نظام |
| گر ندانی که این چه روز و شب است؟ |
|
یا کدام است جام و باده کدام؟ |
| سریان حیات در عالم |
|
چون می و جام فهم کن تو مدام |
| انکشاف حجاب علم یقین |
|
چون شب و روز فرض کن، وسلام |
| ور نشد این بیان تو را روشن |
|
جمله ز آغاز کار تا انجام |
| جام گیتی‌نمای را به کف آر |
|
تا ببینی به چشم دوست مدام |
|
|
که همه اوست هر چه هست یقین |
|
|
جان و جانان و دلبر و دل و دین |
|
|
|
| آفتاب رخ تو پیدا شد |
|
عالم اندر تفش هویدا شد |
| وام کرد از جمال تو نظری |
|
حسن رویت بدید و شیدا شد |
| عاریت بستد از لبت شکری |
|
ذوق آن چون بیافت گویا شد |
| شبنمی بر زمین چکید سحر |
|
روی خورشید دید و دروا شد |
| بر هوا شد بخاری از دریا |
|
باز چون جمع گشت دریا شد |
| غیرتش غیر در جهان نگذاشت |
|
لاجرم عین جمله اشیا شد |
| نسبت اقتدار و فعل به ما |
|
هم از آن روی بود کو ما شد |
| جام گیتی‌نمای او ماییم |
|
که به ما هرچه بود پیدا شد |
| تا به اکنون مرا نبود خبر |
|
بر من امروز آشکارا شد |
|
|
که همه اوست هر چه هست یقین |
|
|
جان و جانان و دلبر و دل و دین |
|
|
|
| ما چنین تشنه و زلال وصال |
|
همه عالم گرفته مالامال |
| غرق آبیم و آب می‌جوییم |
|
در وصالیم و بی‌خبر ز وصال |
| آفتاب اندرون خانه و ما |
|
در بدر می‌رویم، ذره مثال |
| گنج در آستین و می‌گردیم |
|
گرد هر کوی بهر یک مثقال |
| چند گردیم خیره گرد جهان؟ |
|
چند باشیم اسیر ظن و خیال؟ |
| در ده، ای ساقی، از لبت جامی |
|
کز نهاد خودم گرفت ملال |
| آفتابی ز روی خود بنمای |
|
تا چو سایه رخ آورم به زوال |
| تا ابد با ازل قرین گردد |
|
دی و فردای ما شود همه حال |
| در چنین حال شاید ار گویم |
|
گر چه باشد به نزد عقل محال |
|
|
که همه اوست هر چه هست یقین |
|
|
جان و جانان و دلبر و دل و دین |
|
|
|
| ای به تو روز و شب جهان روشن |
|
بی‌رخت چشم عاشقان روشن |
| به حدیث تو کام دل شیرین |
|
به جمال تو چشم جان روشن |
| شد به نور جمال روشن تو |
|
عالم تیره ناگهان روشن |
| آفتاب رخ جهانگیرت |
|
می‌کند دم به دم جهان روشن |
| ز ابتدا عالم از تو روشن شد |
|
کز یقین می‌شود گمان روشن |
| می‌نماید ز روی هر ذره |
|
آفتاب رخت عیان روشن |
| کی توان کرد در خم زلفت |
|
خویشتن را ز خود نهان روشن؟ |
| ای دل تیره، گر نگشت تو را |
|
سر توحید این بیان روشن |
| اندر آیینه‌ی جهان بنگر |
|
تا ببینی همان زمان روشن |
|
|
که همه اوست هر چه هست یقین |
|
|
جان و جانان و دلبر و دل و دین |
|
|
|
|
