جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

در مرثیه فرماید


آه کامسال اندرین بستان سرای    دهر هر گل را که بهتر دید چید
واندرختی را که خوش‌تر بود پار    چرخ ناخوش خوی از بی‌خش برید
وانکه در برداشت تشریف قبول    دست مرگ اول لباس او برید
لاجرم زان پیشتر کاید ز شیب    شاه راه عمر را پایان پدید
پیک مرگ از دشت آفت بی‌محل    بر سر حافظ محمد جان رسید
وه چه حافظ آن فرید روزگار    کایزدش در عهد خود فرد آفرید
آن که بود از پرتو انفاس او    گرمی هنگامه‌ی شاه شهید
وانکه دوران انتظار شغل او    از محرم تا محرم می‌کشید
واندرین ماتم سرا گل‌بانگ او    گوش حوران جنان هم می‌شنید
عندلیب روحش از بستان دهر    از صدای کوس رحلت چون رمید
بهر تاریخش یکی از غیب گفت    عندلیبی باز ازین بستان پرید


همچنین مشاهده کنید