در تقاضای انعامی که حواله شد و نیافت فرماید

مفتی شرع کرم عاقله‌ی ملت جود		آنکه از مادر احرار چنو کم زاید
فتوی بنده چو از روی کرم برخواند		حکم فتوی بکند مشکل آن بگشاید
خواجه‌ای بنده‌ی خود را نه به تکلیف سوئال		به مراد دل خود مکرمتی فرماید
مدتی بنده نیابد خبری زان انعام		هم در آن بی‌خبری عمر همی فرساید
چون خبر یافت هم از خواجه بپرسد کانکیست		که مراآنچه تو فرمودی ازو می‌باید
خواجه گوید که فلانست برو زو بطلب		بنده دم در کشد و هیچ بدان نفزاید
چون دگر روز بپرسد که فلان خواجه کجاست		تا بدو بگرود و پس به ادا بگراید
مردکی بیند از این بیهده گو چاکرکی		مشت کلپتره و بیهوده به هم درخاید
گویدش خواجه‌ی ما رفت کنون ده روزست		تا رسیدست برو دایه و زن می‌گاید
بنده چون از پس آن رفته نخواهد رفتن		عوض آن اگر از خواجه بخواهد شاید
ور نشاید که عوض خواهد ازو آیدش آن		که حوالت نپذیرد پس از آن تا ناید