در مدح منصور عامر

هر جمال و شرف که دارد ملک		از جمال و جلال اشرافست
خواجه منصور عامر آنکه کفش		از عطا یادگار اسلافست
دخل مدحش ز شرق تا غربست		خرج جودش ز قاف تا قافست
رسمش اندر زمانه تصنیف است		واندرو از بزرگی انصافست
ای هنرمند مهتری که خرد		با هنرهای تو ز اجلافست
شکر شکر تو در افواهست		سمر رسم تو در اطرافست
تیر در حضرت تو مستوفی		زهره در مجلس تو دفافست
گرچه از غایت فصاحت و ذهن		همه دیوان شعرم اوصافست
وصف احسان تو چو من نکند		هرکه اندر زمانه وصافست
نیستی مسرف و ز غایت جود		خلق را در تو ظن اسرافست
بده ای خواجه کز پی بذلت		خاک بزاز و کوه صرافست
تا اثیر از هوا لطیف‌ترست		تا هوا چون اثیر شفافست
باد صافی‌تر از هوای اثیر		دلت از غم که از حسد صافست