پیری عالم نگر و تنگیش |
|
تا نفریبی به جوان رنگیش |
بر کف این پیر که برنا وشست |
|
دسته گل مینگری واتشست |
چشمه سرابست فریبش مخور |
|
قبله صلیبست نمازش مبر |
زین همه گل بر سر خاری نهای |
|
گر همه مستند تو باری نهای |
چون ببری زانچه طمع کردهای |
|
آن بری از خانه که آوردهای |
چون بنه در بحر قیامت برند |
|
بی درمان جان به سلامت برند |
خواه بنه مایه و خواهی به باز |
|
کانچه دهند از تو ستانند باز |
خانه داد و ستدست این جهان |
|
کاین بدهد حالی بستاند آن |
گرچه یکی کرم بریش گرست |
|
باز یکی کرم بریشم خورست |
شمع کن این زرد گل جعفری |
|
تا چو چراغ از گل خود برخوری |
تن بشکن نه دریی گو مباش |
|
زر بفکن شش سریی گو مباش |
پای کرم بر سر زر نه نه دست |
|
تات نخوانند چو گل زرپرست |
زر که بر او سکه مقصود نیست |
|
آن زر و زرنیخ به نسبت یکیست |
دوستی زر چو به سان زرست |
|
در دم طاوس همان پیکرست |
سکه زر چون که به آهن برند |
|
پادشهان بیشتر آهنگرند |
ساخت ازو همت قارون کلاه |
|
از سر آن رخنه فروشد به چاه |
بار توشد تاش سر تست جای |
|
بارگیت شد چو نهی زیر پای |
دادن زر گر همه جان دادنست |
|
ناستدن بهتر از آن دادنست |
در ستدن حرص جهانت دهد |
|
در شدن آسایش جانت دهد |
آنکه ستانی و بیفشانیش |
|
بهتر از آن نیست که نستانیش |
زر چو نهی روغن صفرا گرست |
|
چونبخوری میوه صفرا برست |
زر که ز مشرق به در افشاندهاند |
|
بیخبران مغربیش خواندهاند |
مغرب و آن قوم سخا دشمنند |
|
مشرق و اهلش به سخا روشنند |
هرچه دهد مشرقی صبح بام |
|
مغربی شام ستاند به وام |
والی جان همه کانها زرست |
|
نایب دست همه مرغان پرست |
آن زر رومی که به سنگ دمشق |
|
راست برآید به ترازوی عشق |
گرچه فروزنده و زیبنده است |
|
خاک برو کن که فریبنده است |
کیست که این دزد کلاهش نبرد |
|
وافت این غول ز راهش نبرد |
|