جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

انجامش روزگار ارسطو


مغنی دلم سیر گشت از نفیر    برآور یکی ناله بر بانگ زیر
مگر ناله‌ی زیرم آید به گوش    ازین ناله زار گردم خموش
سکندر چو زین کنده بگشاد بند    برافکند بر حصن گردون کمند
همه فیلسوفان درگاه او    در آن پویه گشتند همراه او
ارسطو چو واماند از آن آفتاب    از ابر سیه بست بر خود نقاب
سیاهی بپوشید و در غم نشست    چو وقت آمد او نیز هم رخت بست
ز سرو سهی رفت بالندگی    طبیعت درآمد به نالندگی
نشستند یونانیان گرد او    ز استاد او تا به شاگرد او
چو دیدند کان پیک منزل شناس    به منزل شود بی رقیبان پاس
خبر بازجستند از آن هوشمند    که پیدا کن احوال چرخ بلند
بگو تا چه جوهر شد این آسمان    کزو دور شد هر کسی را گمان
شتابنده راه دیگر سرای    چنین گفت کایزد بود رهنمای
بسی رهبری بر فلک ساختم    بدین دل که من پرده بشناختم
چو خواهم شد اکنون به بیچارگی    درین ره نبینم جز آوارگی
جهان فیلسوف جهان خواندم    رصد بند هفت آسمان داندم
جهان مدخل از دانش آراستم    نبشتم درو هر چه می‌خواستم
همه در شناسائی اختران    فرو گفته احوال گردون درآن
کنون کز یقین گفت باید سخن    رها کن رصد نامهای کهن
به یزدان پاک ار مرا آگهیست    که این خوان پوشیده پر یا تهیست
سخن چون بدینجا رسانید ساز    سخنگوی مرد از سخن ماند باز
بپالود روغن ز روشن چراغ    بفرمود کارند سیبی ز باغ
به کف برنهاد آن نوازنده سیب    به بوئی همی داد جان را شکیب
نفس را چو زین طارم نیل رنگ    گذرگه درآمد به دهلیز تنگ
بخندید و گفت الرحیل ای گروه    که صبح مرا سر برآمد ز کوه
ز یزدان پاک آمد این جان پاک    سپردم دگر ره به یزدان پاک
بگفت این و برزد یکی باد سرد    برآورد گردون ازو نیز گرد
چوبگذشت و بگذاشت آسیب را    به باران بینداخت آن سیب را


همچنین مشاهده کنید