منم که دل نکنم ساعتی ز مهر تو سرد

منم که دل نکنم ساعتی ز مهر تو سرد		ز یاد تو نبوم فرد اگر بوم ز تو فرد
اگر زمانه ندارد ترا مساعد من		زمانه‌را و تو را کی توان مساعد کرد
جز آنکه قبله کنم صورت خیال ترا		همی گذارم با آب چشم و با رخ زرد
همه دریغ و همه درد من ز تست و ز تو		به باد تو گرم و به باد سرد تو سرد
من آن کسم که مرا عالمی پر از خصمند		همی برآیم با عالمی به جنگ و نبرد
گر از تو عاجزم این حال را چگونه کنم		به پیش خصمان مردم به پیش عشق نه مرد
روان و جانی و مهجور من ز جان و روان		به یک دل اندر زین بیشتر نباشد درد
اگر جهان همه بر فرق من فرود آید		به نیم ذره نیاید به روی من برگرد
دریغم آنکه به فصل بهار و لاله و گل		به یاد روی تو درد و دریغ باید خورد