دلم ز پاس نفس تار می‌شود، چه کنم

دلم ز پاس نفس تار می‌شود، چه کنم		وگر نفس کشم افگار می‌شود، چه کنم
اگر ز دل نکشم یک دم آه آتشبار		جهان به دیده‌ی من تار می‌شود، چه کنم
چو ابر، منع من از گریه دور از انصاف است		دلم ز گریه سبکبار می‌شود، چه کنم
ز حرف حق لب ازان بسته‌ام، که چون منصور		حدیث راست مرا دار می‌شود، چه کنم
نخوانده بوی گل آید اگر به خلوت من		ز نازکی به دلم بار می‌شود، چه کنم
توان به دست و دل از روی یار گل چیدن		مرا که دست و دل از کار می‌شود، چه کنم
گرفتم این که حیا رخصت تماشا داد		نگاه پرده‌ی دیدار می‌شود، چه کنم
نفس درازی من نیست صائب از غفلت		دلم گشوده ز گفتار می‌شود، چه کنم