ای عشق تو پیشوای دردم

ای عشق تو پیشوای دردم		وی درد تو هر زمان و هر دم
آیینه‌ی عارضت سیه شد		کز حد بگذشت آه سردم
یک لحظه بر من آی آخر		تا کی داری ز خویش فردم
تا من خط سبز تو ببینم		تو درنگری به روی زردم
گر کار دلم ز دست بگذشت		تا در خطر هزار دردم
گو بگذر از آنکه شست زلفت		دست آویز است و پایمردم
گفتی بگریز و ترک من گیر		کاورد ز خاکی تو گردم
گویی من مستمند مسکین		خونی کردم که آن نکردم
خونم به مریز از آنکه بس زود		من بی تو بسی به خون بگردم
خونم بخوری و نیست یک شب		تا از تو هزار خون نخوردم
کو سوخته‌تر کسی ز عطار		یک سوخته نیست هم نبردم