درمان

حدود ۱۰% از جراحى‌هاى شکمى منجر به فتق‌هاى برشى (incisional) مى‌شوند. بروز اين نوع درمان‌زاد (ياتروژنيک) فتق با وجود آگاهى از بسيارى از عوامل سبب‌ساز در حال کاهش نيست.

اتيولوژى

عواملى که اغلب مسئول فتق‌هاى برشى هستند، در زير آمده‌اند.

۱. نقص تکنيک جراحي.

۲. عفونت زخم پس از عمل.

۳. سن. در بيماران مسن ترميم زخم معمولاً کندتر و ضعيف‌تر است.

۴. معلوليت عمومي. سيروز، کارسينوم، و بيمارى‌هاى ضعيف‌کنندهٔ مزمن عواملى هستند که روى بهبود زخم تأثير منفى مى‌گذارند.

۵. چاقي.

۶. عوارض ريوى پس از عمل که به‌علت سرفه‌هاى شديد باعث استرس زخم مى‌شوند.

۷. قراردادن درن يا استوما در زخم جراحى اوليه.

پيش‌آگهى

ميزان عود براى ترميم‌هاى بار اول فتق‌هاى برشى نسبت مستقيم با اندازهٔ نقص فاسيائى دارد. فتق‌هاى کوچک عودى در حدود ۵-۲% دارند؛ فتق‌هاى متوسط در ۱۵-۵% موارد عود مى‌کنند؛ و فتق‌هاى بزرگ - که اغلب تحت کشش بسته مى‌شوند - ميزان عودى تا ۲۵% را دارا هستند. ترميم فتق‌هاى برشى عودکننده با ميزان موفقيت کمتر و عودى تا حد ۵۰% همراه است.

درمان

فتق برشى را بايد با ترميم زودهنگام درمان کرد. اين فتق، علاوه بر ناخوشى و دردى که ايجاد مى‌کند، ممکن است باعث انسداد رود نيز بشود. اگر بيمار تمايلى به جراحى نداشته باشد يا جراحى در وى پرخطر باشد، نشانه‌ها را مى‌توان با يک شکم‌بند (کرست) الاستيک کنترل کرد.

نقايصى را که براى ترميم بيش از اندازه بزرگ باشند مى‌توان در صورت نشانه‌دار بودن بدون ترميم جراحى رها کرد، چرا که احتمال گيرافتادن در آنها کم است.

فتق‌هاى کوچک

فتق‌هاى برشى کوچک معمولاً براى بسته‌شدن رضايت‌بخش تنها نياز به ترميم مستقيم فاسيا به فاسيا دارند. مى‌توان از بستن منقطع يا پيوسته استفاده کرد، ولى بخيه‌ها بايد غيرقابل جذب باشند. بخيه‌هائى که خيلى محکم زده شوند، يا کشيدگى روى ترميم زمينه‌ساز عود مى‌شوند.

فتق‌هاى بزرگ

اگرچه هيچ قطر خاصى مرز بين فتق‌هاى کوچک و بزرگ را تشکيل نمى‌دهد، فتق را زمانى مى‌توان بزرگ دانست که نتوان لبه‌هاى فاسيائى را بدون کشيدگى به‌هم نزديک کرد. در ترميم فتق‌هاى بزرگ، بى‌حسى نخاعى يا اپى‌دورال حالت شل‌شدگى بهترين ايجاد مى‌کند، اگرچه بيهوشى عمومى به‌علاوه شل‌کننده‌هاى عضلانى نيز عالى است.

در انجام ترميم، پوست و بافت‌هاى زيرپوستى اضافى و دچار اسکار برداشته مى‌شوند. کناره‌هاى فاسيائى نقص را بايد به‌نحوه تميز کرد که بستن زخم روى بافت‌هاى محکم انجام شود نه روى اسکار.

بستن اوليهٔ نقص‌هاى بزرگ توصيه نمى‌شود، زيرا کشيدگى روى محل بسته‌شدن زخم باعث افزايش احتمال عود فتق مى‌شود. براى ترميم نقايص بزرگ يا عودکننده، به‌نحوى فزاينده از تورى‌هاى غيرقابل جذب استفاده مى‌شود.